![My Life](https://www.yuvabadhanafoundation.org/wp-content/uploads/2023/11/My-Life-scaled.jpg)
“เฮ้อ…”
เสียงถอนหายใจของหญิงสาวคนหนึ่ง ที่ในมือของเธอมีชาเขียวน้ำตาล 0%
“ชีวิตคนเรานี่มันจืดชืดได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”
เธอได้แต่ชายตามองขวดชาเขียวสลับกับคลื่นทะเลที่ซัดเข้าฝั่งมาตรงหน้าดัง ซู่ ซู่ ซู่
“ขนาดนั้นเลยเหรอครับ ?”
เสียงจากบางสิ่งบางอย่างดังโต้ตอบกลับเธอ
“เสียงใครน่ะ”
“ผมอยู่ตรงนี้ ก้มลงมาดูสิ”
เสียงลึกลับตอบ
“อ๊ะ! นายคือ เอ่ออ… สมาร์ทวอร์ทของฉันนี่ *0* ”
“ใช่ครับ สรุปว่าชีวิตคุณจืดชืดขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“อือ… ชีวิตฉันน่าเบื่อมาก ฉันเสียดายช่วงเวลาที่ผ่านมานะ
คิดว่าถ้าย้อนกลับไปได้จะตั้งใจใช้ชีวิตให้ดีกว่านี้
จะทำในสิ่งที่อยากทำ เชื่อมั่นในตัวเองให้มากกว่านี้”
“งั้นผมขอถามหนึ่งคำถามนะครับ ถ้าคุณเสียดายเวลาที่ผ่านมาขนาดนี้
ทำไมตอนนั้นถึงไม่ใช้เวลาที่มีอยู่ให้คุ้มค่าล่ะครับ”
“อืมม…คงเพราะตอนนั้นฉันยังไม่รักตัวเองมากพอ
ฉันไม่เห็นคุณค่าของตัวเองด้วยซ้ำ คิดว่าแค่ใช้ชีวิตไปตามแบบที่
คนรอบข้างต้องการก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร ขนาดเรื่องเรียนฉันยัง
เรียนตามที่คนอื่นอยากให้เรียนเลย ถึงได้มานั่งเบื่ออยู่นี่ไงล่ะ”
“พร้อมจะกลับไปอดีตหรือยังครับ ถ้าพร้อมแล้ว
ให้พูดโค้ดลับว่า ‘ชีวิตเป็นของฉัน ฉันจะใช้มันเพื่อตัวฉันเอง’
ระบบจะนำทางพาคุณย้อนกลับไปในอดีตทันที”
“ชีวิตเป็นของฉัน ฉันจะใช้มันเพื่อตัวฉันเอง”
เธอพูดเสียงดัง ทันใดนั้นร่างของเธอก็ได้หายไปในชั่วพริบตา
ตึ่ง ตึ๊ง ตึง ตึ่ง ~
เสียงกริ่งของโรงเรียนแห่งหนึ่งดังขึ้น เป็นการบอกว่าถึงเวลาพักเที่ยงแล้ว
“เปิ้ล!! ตื่นได้แล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ”
หญิงสาวสะดุ้งตื่น เพราะเสียงเรียกและต้องตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อพบว่า ณ ตอนนี้เธอได้กลายเป็นเด็กมัธยม หมายความว่าเจ้าสมาร์ทวอร์ทพาเธอย้อนเวลากลับมาอดีตได้จริง ๆ
“เอาล่ะ มาเริ่มใช้ชีวิตกันอีกครั้งนะ”
เพราะถ้าไม่ตั้งใจและทุ่มเทอย่างสุดตัว เธอก็คงจะสอบเข้าคณะที่ต้องการไม่ได้แน่ ๆ เธอรีบลุกขึ้นและเดินไปโรงอาหารพร้อมกับเพื่อนสาวที่สนิทของเธอ
“กินข้าวเสร็จเราไปนั่งเล่นกันไหมเปิ้ล”
เพื่อนสาวที่สนิทของเธอถาม
“ฉันว่าจะไปห้องสมุด จะไปหาหนังสือเตรียมสอบอ่านสักหน่อย เมย์ไปด้วยกันไหม”
“ว้าว วันนี้ผิดคาดมาก คิดไม่ถึงว่าเธอจะชวนไปอ่านหนังสือ แต่ก็เอาสิ ไปกันเลยไหม”
![girl sleeping](https://www.yuvabadhanafoundation.org/wp-content/uploads/2023/11/girl-sleeping-1-scaled.jpg)
ตั้งแต่เปิ้ลย้อนเวลากลับมา จนถึงตอนนี้ก็เกือบ 2 สัปดาห์แล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้าสมาร์ทวอร์ทจะให้เธออยู่เพื่อแก้ไขอดีตอีกนานแค่ไหน แต่เธอก็ได้ปรับและวางแผนการใช้ชีวิตของเธอให้เคร่งครัดและจริงจังขึ้น เธอใช้เวลาที่ได้มาในทุกวินาทีอย่างคุ้มค่ามากที่สุด ในทุกเช้าของทุกวันประมาณช่วงตี 5 – 6 โมงเช้า เธอจะใช้เวลาในการเตรียมตัวสำหรับบทเรียนที่จะเรียนในวันนั้น ๆ เสมอ เมื่อจบวันเธอก็จะหาเวลาประมาณ 2 – 3 ชั่วโมงเพื่อทำการบ้านและทบทวนบทเรียน หรือบางวันก็ชวนเมย์เพื่อนคนสนิทมาติวหนังสือด้วยกัน
“แหม…เปิ้ล ขยันจังเลยนะ สอบหมอไม่ใช่เรื่องง่าย
แค่อ่านหนังสือในห้องสมุดไม่ช่วยให้สอบได้หรอกนะ
เธอต้องไปติวกับอาจารย์ที่เก่ง ๆ ด้วย
อ่านหนังสือไปก็เท่านั้นแหละ ไม่ช่วยอะไรหรอก
คนเก่งกว่าเธอมีตั้งเยอะแยะ”
คำพูดนี้ทำให้ใจของเปิ้ลหล่นหายไปทันที ความหวังที่มีมาตลอดเริ่มสั่นคลอน
“เป็นอะไรไปเปิ้ล ทำไมอยู่ดีๆ ก็นิ่งไปแบบนี้ล่ะ ตาแดงด้วยเนี่ย”
“มีคนบอกเราว่า การจะสอบหมอมันไม่ง่าย แค่อ่านหนังสือมันไม่พอ
เราต้องไปสมัครเรียนติว ท้อแล้วเนี่ยยย”
“แล้วเธอก็เชื่อเขาหรอ เธอดูสิ คะแนนเก็บแต่ละวิชาของเธอเป็นยังไง
มันดีขึ้นจากเมื่อก่อนขนาดไหน แล้วเพราะอะไรถึงได้เพิ่มขึ้นขนาดนี้
ถ้าไม่ใช่เพราะสิ่งที่เธอทำอยู่”
ประโยคที่เมย์พูดทำให้เปิ้ลรู้สึกได้ถึงคำว่าต้อง “รักตัวเอง” ก่อนอื่นต้องพัฒนาตัวเองอยู่เสมอ ไม่ปล่อยตัวเองไปเรื่อยเปื่อย เพื่อเตรียมตัวให้พร้อมกับโอกาสที่อาจจะเข้ามา และอีกข้อที่สำคัญคือ การมองเห็นคุณค่าในตัวเรา อย่ายอมให้ใครมาด้อยค่าเรา
![The girls](https://www.yuvabadhanafoundation.org/wp-content/uploads/2023/11/The-girls-1-scaled.jpg)
เปิ้ลไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน เธอจะกลับไปในโลกปัจจุบันได้ เธอครุ่นคิดว่าจะสามารถแก้ไขอดีตได้ทุกเรื่องหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ เปิ้ลรู้สึกว่าการได้ย้อนเวลากลับมา ทำให้เธอได้สัมผัสถึงคุณค่ามากมายของการ “รักตัวเอง” เธอสัมผัสได้ว่าโลกนี้ไม่มีใครจะรักเธอได้มากเท่ากับ “ตัวเธอเอง” และคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่เธอจะได้ย้อนเวลากลับมาแก้ไขอดีตอีก สมาร์ชวอทของเธอคงไม่ใจดีขนาดนั้น
“เปิ้ลลล….”
เสียงเพื่อนสาวตะโกนเรียกชื่อเธอดังสนั่นจนทำให้เปิ้ลตกใจสะดุ้งโหยง
“นั่งเหม่ออะไรเนี่ย ไปกินชาบูกัน ปล่อยให้คนเก่งๆ เขาอ่านหนังสือไปเถอะ
ส่วนเราเรียนอะไรก็เหมือนเดิมแหละ”
“อะไรกันของเะอกันเนี้ยะ ทำไมเธอไม่เคารพและรักตัวเองเลย”
เปิ้ลยังคงไม่เข้าใจและงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ได้แต่ตอบปฏิเสธ
และบอกตัวเองว่า “ชีวิตเป็นของฉัน ฉันจะใช้มันเพื่อตัวฉันเอง”
… “ฉันรักตัวเอง” …
![Student](https://www.yuvabadhanafoundation.org/wp-content/uploads/2023/11/Student-scaled.jpg)
ผู้เขียน : สุทธิลักษณ์ เสียงวัฒนะ
#อาสาเขียนบทความ