เล่าเรื่องนักเรียนทุน : สิ่งที่ชอบ อาจไม่ใช่ สิ่งที่ใช่

บลูแท้งค์ เรียนจบ ม.6 จากโรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดยะลาและสิ้นสุดการรับทุนจากมูลนิธิยุวพัฒน์ไปแล้ว และได้มาเล่าเรื่องราวชีวิตในช่วงวัยมัธยมฯ ของตัวเองว่า… ตอนที่เรียนอยู่ ม.ต้น ผลการเรียนค่อนข้างดี จึงเลือกเรียนต่อ ม.ปลาย สายวิทย์ แต่ช่วงที่เรียนอยู่ ม.4 กลับไม่ค่อยตั้งใจเรียน ติดเล่นกับเพื่อน ทำให้เรียนไม่ทันเพื่อนๆ คนอื่นๆ และมีเหตุการณ์หนึ่งที่บลูแท้งค์จำฝังใจ คือ ชั่วโมงวิชาคณิตศาสตร์ คุณครูสอนเรื่องเมทริกซ์ แล้วเรียกชื่อถามนักเรียนทีละคน เพื่อนตอบคำถามครูได้ทุกคน มีเขาคนเดียวที่ตอบคำถามครูไม่ได้ ตอนนั้นบลูแท้งค์รู้สึกแย่กับตัวเองมาก เดินออกจากห้องเรียนไปร้องไห้กับเพื่อนสนิทหน้าห้องน้ำ แต่ด้วยความโชคดีที่ “ครูเอ – กัณฐิกา วิบูลพันธ์” ครูสอนคณิตศาสตร์ในตอนนั้นให้โอกาสและช่วยติวหลังเลิกเรียนพร้อมกับเพื่อนคนอื่นๆ อีกหลายคน ทำให้บลูแท้งค์กลับมาตั้งใจเรียน ตั้งใจอ่านหนังสือและฮึดสู้ใหม่ และทำให้เขามีผลการเรียนดีขึ้น เกรดก็เพิ่มขึ้น เพราะเหตุการณ์ในวันนั้นทำให้บลูแท้งค์เรียนรู้ว่า… ถ้าตั้งใจจริง ก็ไม่ยาก การเรียนก็ดีขึ้นด้วย…

เมื่อผ่านช่วง ม.4 เขาก็เริ่มคิดถึงการเรียนต่อและอาชีพที่อยากจะทำในอนาคต บลูแท้งค์ถามตัวเองว่า เราชอบอะไร? และเขาก็ได้ตอบกับตัวเองว่า เราเป็นคนที่ชอบศึกษาเรื่องจิตใจ ชอบคิด ชอบอ่านเกี่ยวกับ How To ทำให้เขาสนใจในสาขาจิตวิทยา และในตอนนั้นโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้โรงเรียนก็เปิดโอกาสให้นักเรียนที่สนใจอยากทำงานด้านการแพทย์ได้ไปฝึกและเรียนรู้งานในโรงพยาบาล และบลูแท้งค์ก็ไม่พลาดรีบคว้าโอกาสนั้นทันทีด้วยความตื่นเต้นดีใจ และเขาก็ได้เข้าไปเห็นการทำงานของนักจิตวิทยา แต่แล้วบลูแท้งค์ก็พบว่าเป็นการทำงานที่หนักมาก ต้องพูดคุย รับฟัง ให้คำปรึกษากับคนที่เจอปัญหาต่างๆ เป็นงานที่เต็มไปด้วยความเครียด ก็เลยกลับมาทบทวนตัวเองอีกครั้งเพราะว่า “ตัวของเขาเองไม่น่าจะเหมาะกับงานนี้ ถ้าหากทำอาชีพนี้จริงๆ จะรับมือไม่ไหว เพราะสิ่งที่เขาชอบ อาจไม่ใช่อาชีพที่เป็นคำตอบของเขาเสมอไป” และคำตอบนี้ก็เปลี่ยนความคิดของบลูแท้งค์

บลูแท้งค์ กลับมาทบทวนและค้นหาความชอบของตัวเองอีกครั้ง และพบว่าตัวเองชอบวาดรูป จึงฝึกวาดและเรียนรู้จาก YouTube อยู่เรื่อยๆ และรู้สึกสนุก คิดว่าจะดูเท่มากๆ ถ้าสอบเข้าคณะสถาปัตยกรรมได้ แต่พอไปสอบกลับรู้สึกว่ายากกว่าที่คิดเอาไว้ จึงถอยกลับมาทบทวนตัวเองอีกครั้ง ถามตัวเองว่า มีอาชีพไหนที่จะรวมทุกความชอบของตัวเองไว้ด้วยกัน ทั้งวิทยาศาสตร์ การวาดรูป และจิตวิทยา ก็ได้มารู้จักกับสาขาภูมิศาสตร์ พอย้อนกลับไปคิด บลูแท้งค์รู้สึกว่าตัวเองสามารถคิดผิดได้มากกว่าหนึ่งครั้ง แต่ถ้าไม่คิดต่อยอด ก็คงไม่เจอสิ่งที่ตัวเองรักในวันนี้ บลูแท้งค์ขอบคุณตัวเองที่ไม่ยอมแพ้ แม้จะพลาดไปไม่รู้กี่ครั้งก็ตาม

แต่ด้วยความขี้ลืม ทำให้เกิดความผิดพลาดครั้งใหญ่ขึ้น บลูแท้งค์จำวันสอบผิด!!! ความตั้งใจที่จะได้เข้ากรุงเทพฯ ไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่ตัวเองอยากเข้าไปเรียนได้หายไปในทันที มีแต่ความเครียดและพลังลบเข้ามาแทนที่ความตั้งใจ เป็นช่วงเวลาที่เขารู้สึกเกลียดตัวเองมาก แต่ก็พยายามไม่ให้ตัวเองจมอยู่กับความคิดลบนานๆ เพราะเขาได้พลาดโอกาสนั้นไปแล้ว มองหาสิ่งที่จะทำต่อไปได้ดีกว่า เมื่อรู้ตัวว่ารู้สึกไม่ดีบลูแท้งค์ก็พัฒนาตัวเองเพิ่มขึ้น ในตอนนั้นเขาเลือกที่จะเอาดีด้านดนตรี จึงหัดเล่นกีต้าร์จากคนที่เล่นไม่เป็น ก็ฝึกเล่นบ่อยๆ จนเล่นได้ดีขึ้น การเล่นดนตรีช่วยให้เขาออกมาจากความคิดลบนั้นได้เร็วมากขึ้น ซึ่งเป็นความผิดพลาดที่ก็ไม่เสียเปล่าซะทีเดียว เขาก็ยังได้บางอย่างกลับมาด้วย

บลูแท้งค์ฝึกงานแบบสหกิจ คือการส่งใบสมัครงาน ส่งเรซูเม่ เพื่อสมัครเข้าทำงานและได้ทำงานเป็นพนักงานคนหนึ่งในองค์กรนั้นๆ ซึ่งเขาได้รับตำแหน่งผู้ช่วยตรวจสอบภาพถ่ายทางอากาศ ที่กรมโยธาธิการและผังเมือง กรุงเทพฯ ในระยะเวลา 4 เดือนนั้นมีค่ามากๆ สำหรับบลูแท้งค์ เพราะเขาได้ทั้งความรู้ ความเข้าใจ และทักษะในการทำงานจริงๆ ได้ความรู้ตลอดกระบวนการตั้งแต่เริ่มต้นจนจบ เข้าใจการประสานงานและการสร้างความร่วมมือระหว่างหน่วยงานภาครัฐและภาคเอกชน บลูแท้งค์รู้สึกได้ว่าการได้อยู่ท่ามกลางคนที่มีความชำนาญ ทั้งนักภูมิศาสตร์ ผู้ชำนาญการพิเศษ นักแผนที่ ที่เก่งมากๆ และยินดีสอนงานให้เขาอยู่เสมอ เป็นแรงบันดาลใจสำคัญให้บลูแท้งค์หลงรักและอยากทำงานในด้านนี้มากๆ อีกทั้งเขายังได้เรียนรู้เกี่ยวกับ Soft Skills เป็นทักษะที่สำคัญและจำเป็นมากๆ ในการทำงาน และพี่เลี้ยง ผู้อำนวยการ พนักงานในองค์กรจะสอนบลูแท้งค์เสมอว่า “ไม่ว่าเราจะเรียนด้านไหนมา เมื่อได้ทำงานอย่าขาดเรื่องมนุษยสัมพันธ์ การอยู่ร่วมกัน และเราต้องสามารถทำงานร่วมกับคนอื่นๆ ได้”